ΕΚΕΊΝΑ ΤΑ ΜΆΤΙΑ
Αγάπησα και αγαπήθηκα,
έδωσα κι πήρα, είπες.
Μια παράτονη σιωπή ακολούθησε
την εξομολόγηση.
Των ματιών σου το δείλι,
γυρόφερνε – μοναχικός ταξιδιώτης –
την κάμαρα.
Ένα χαμόγελο μοσχοβολιά
στης κορνίζας το πλαίσιο,
γέμισε θύμησες τ’ αποσπερνό.
Κι εκείνα τα μάτια, μελαγχολίας χρώμα
το αναρρίγημά τους.
Λιπόθυμο διαμάντι το δάκρυ,
φευγαλέα συγκίνηση παλαιόθεν.
Πιο κει, ένα τριαντάφυλλο
σε βάζο μισόγιομο πάσχιζε
ν’ ανθίσει τη δίψα του.
Ξοδεμένη ζωή,
κλειστή στης ποίησης τον κύκλο
τη χίμαιρα ακολουθεί.
Επαναλαμβανόμενα
τα επεισόδια του χρόνου, φωνασκούν.
Αγάπησες κι αγαπήθηκες,
τυχερός υπήρξες.
Σε παράταξη τ’ αλαλάζοντα κύμβαλα,
μοίραζαν προσμονές
στης μοίρας το κατόπι.
Εσαεί, στων εποχών το κύλισμα
οι ανατροπές.
Στης ζήσης το αίθριο,
καρδιόσχημο πλεούμενο η αγάπη.
OJOS
amé y fui amado
di y recibí, dijiste
continuó un extraño silencio
de confesión
la niña de tus ojos merodeando
-viajero solitario- en la cámara
un almizcle de sonrisa
un marco en el marco
rebosante de húmedos recuerdos
¡esos ojos!
de color melancólico, reponiéndose
ay, el frágil diamante de una lágrima
la fugaz emoción del pasado
en una jarra santa, la rosa
luchando por la floración de la sed
la vida gastada en el círculo de la poesía
la quimera salta
de los episodios del tiempo
amaste y fuiste amado
¡vaya suerte!
anda y encauza las resonantes campanillas
que adornan el destino de lo fatídico
siempre, en el guion de la estaciones
habrán giros y vueltas
en el atrio de la vida
el amor es una barca con forma de corazón
ΣΤΟΥΣ ΣΤΊΧΟΥΣ ΠΟΥ ΞΑΠΌΣΤΑΣΕΣ
Συνοδοιπόρος χαλαρής πτήσης
Στην έξω εσοχή του ηλιόκυκλου
μετρώ με χαρακιές των ημερών την άφιξη.
Στων αιώνων τα κλειστά τζαμιλίκια,
γράφω με απέθαντο μελάνι των εποχών
τα μελλούμενα.
Σαν ευθυγραμμιστούν οι μνήμες,
και οι χρόνοι ενστερνιστούν την αλήθεια μου,
ένα νοήμων κοινό,- το ξέρω –
θα στήσει πανό ελληνικότητας
στης οικουμένης τις διασταυρώσεις,
στα γήπεδα και στα αίθρια των έφηβων ήλιων.
Σε αναρτήσεις ρητών θα υπάρχει υπογραφή,
η ταυτότητα της γνώσης,
η σφραγίδα της χώρας που γέννησε
και αναπαράγει το φως.
Ταπεινή παρουσία περαστική και λιγόχρονη,
θυμιατίζω το αθάνατο πνεύμα,
τη βραβευμένη γραφή, το ύψος και το βάθος
στων λέξεων το αξιόμαχο.
Κι εσύ ταξιδιώτη του κόσμου
που έσκυψες στο λιτό της κατάθεσής μου,
μάθε πως, ένας ταπεινός στοχαστής
στους στίχους που ξαπόστασες, είμαι.
EN LA PALABRA, TE LEVANTASTE
compañero de vuelo
en el hueco a cielo abierto del cubo solar
entre muecas, cuento los días para tu llegada
en la centenaria y clausurada jambalaya
escribo con la tinta sobreviviente de las épocas
el porvenir
mientras los recuerdos se alienan
los tiempos abrazarán mi verdad
un público inteligente -lo sé-
levantará una bandera griega
en los estandartes del mundo
en los campos y jardines de los soles mancebos
habrá una firma en los manifiestos
en la identidad del conocimiento
el sello del país que concibió
y sustenta la luz
una presencia humilde y pasajera
un incienso ante el espíritu inmortal
la escritura
su anchura, profundidad, navío
y tú, viajero del mundo
subestimas la sencillez de mi testimonio
no adviertes que la palabra
donde te aposentas
soy yo
ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΌ ΤΟΥ ΚΈΝΤΑΥΡΟΥ
Ξαγρυπνισμένο το ματόκλαδο,
πρόθεμα ουδέτερο στο γείσο της πλάσης.
Μια ρομαντική διάθεση την είχε, συνάμα,
με μια υποβόσκουσα συνειρμική ευαισθησία.
Πολυπολιτισμικό ήταν
στο αρχέγονο της παρουσίας του
και πολυδάπανο στην καχεξία του σήμερα.
Δακρύζουν οι εποχές στο φευγιό τους.
Ξέπνοα τα μάτια,
λιγοθυμούν στην άπνοια της απουσίας.
Σαν λείπεις…
μαραζωμένα ντύνουν αναμνήσεις την ίριδα.
Υπέροχο οδοιπορικό το ξεφάντωμα του ήλιου.
Ο Ηνίοχος τα γκέμια κρατά,
η Ηώς χαραυγές ξαρμαθιάζει. (ξαρμαθιάζει=αφήνει, στέλνει)
Σιωπηλή παρρησία αναμοχλεύει στιγμές,
ευανάγνωστες οι πεθυμιές
στο αύριο αυτομόλησαν.
Ευπρόσδεκτο ήταν και αναλώσιμο.
Στον αστερισμό του Κένταυρου,
τριπλά ηλιοβασιλέματα
μ’ αγάπες γήτευαν την πλάση
κι οι τρίδυμες ανατολές τους,
ερωτόκαμπους φύτευαν στις καρδιές. (ερωτόκαμπους=κάμπους ερώτων)
Εκεί, σιμά στο ξαγρυπνισμένο ματόκλαδο.
LA CONSTELACIÓN DEL CENTAURO
las nueces de macadamia ahumadas
un prefijo neutro en el ángulo del plato
a la vez, de romántico humor
una sensibilidad connotativa subyacente
multicultural en su básica presencia
tan costosa pese a su estado de hoy
las estaciones lloran el ocaso
los ojos sin aliento se desmayan en la apnea de la ausencia
(es como estar perdido)
los marchitos recuerdos visten los iris
una maravillosa caminata en la juerga del sol
Iniochos lleva las riendas, Eos es un hombre herido
la silenciosa parsimonia horada el momento
los deseos legibles del mañana se rinden
todo es bienvenido y consumible
en la constelación del centauro
los crepúsculos triples, con sus afectos
domesticaron la creación
plataron brotes de amor en los corazones
justo allí, en las ahumadas nueces de macadamia
ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΆ!
Μια στάλα ήλιο στο πρωινό της ανάγκης,
μια δόση ασύννεφο ουρανό
στα χέρια των πολλών, ονειρεύομαι.
Δειλινά μου ανυπεράσπιστα,
νύχτες μου περδικόστηθες,
πουλιά γίνατε, αποδημητικά.
Ενστικτωδώς,
στις ίδιες φωλιές θα κουρνιάζετε
στους ίδιους κλώνους θα κρύβετε
την προδοσία των δυνατών.
Τα ποτάμια στέρεψαν, οι λίμνες άδειασαν.
Πάρκα σιωπηλά, εσάρπες φθινοπωρινές
στις πληγές των αγαλμάτων.
Γέμισαν πανό έκτακτης ανάγκης οι δρόμοι.
Πληρωμένοι εκτελεστές θαρρείς τα σύννεφα,
πυροβολούσαν το πράσινο
κι όλη την ευαισθησία των κρινολούλουδων.
Πάει ο μπιστικός που φύλαγε τις μνήμες,
λιποτάχτησε, η θλίψη του απομεσήμερου.
Το τελευταίο εν ζωή ποίημα,
κάηκε στο ολοκαύτωμα του ήλιου,
η παρελθούσα μέρα, αλλαξοπίστησε.
Μόνο οι λέξεις έμειναν να φυλούν
της ψυχής τις Θερμοπύλες.
Διαχρονικά!
ETERNA
una gota de sol
en una mañana de carencia
una porción de cielo sin nubes
en manos de tantos ⠀⠀⠀⠀⠀⠀sueño
mis cobardes indefensos
mis noches fueron consumidas
ustedes son aves migratorias
por instinto
se posarán en los mismos nidos
la traición de los fuertes
será escondida en los mismos clones
los ríos están secos
los termales, vacíos
en los silenciosos parques
los chales otoñales cubren
las heridas de las estatuas
las pancartas de emergencia
anidan las calles
¡asesinos a sueldo!
no fueron las nubes quienes
dispararon al verde y a toda la
sensibilidad de la azucena
demasiada fiereza para el raudo
que guardó los recuerdos
desmayado en la tristeza de la calle
el último poema viviente
fue quemado en el holocausto del sol
el pasado fue cambiado
sólo nos quedaron las palabras
para defender las Termópilas del alma
¡puerta eterna!
ΚΈΡΜΑ ΑΔΕΛΦΟΠΟΊΗΣΗΣ
Επίδικη εγκατάλειψη προσμένει.
Έχει βλέψεις αλυτρωτισμού, το παζάρεμα.
Μισοτιμής πουλιέται η αγάπη,
δημοπρατείται το ανεκτίμητο.
Πόσα δίνεις; Πόσα θες;
Πρώτη φορά, μίσησα τις λέξεις.
Δεν θέλω να πουλήσω, μήτε ν’ αγοράσω…
Άσε με λοιπόν να εξομολογηθώ στην ποδιά της νύχτας,
στ’ άμφια της λυκαυγής.
Κείνος ο ήλιος που γλυκαίνει τη μέρα
παραδίδει αμισθί, μαθήματα ελπίδας.
Φίλος μου είναι κι αδελφός.
Πατώ στο φως του, κι αγκαλιάζω τον κόσμο.
Του χαρίζω ένα μάτσο γιασεμιά,
μου στέλνει ένα κέρμα αδελφοποίησης.
Λάμπει! Μ’ αυτό,
συντηρώ, τα ηλιοτρόπια των ονείρων μου.
SELLO DE HERMANDAD
la desidia epidíctica aguarda
el abaratamiento posee afanes irredentistas
a mitad de precio es vendido el amor
lo invaluable se subasta
¿cuánto das?, ¿cuánto deseas?
por vez primera odié las palabras
no quiero vender ni comprar…
mejor, permítanme confesarme
ante el guardapolvo de la noche
en las vestiduras del crepúsculo
Kinos, el sol que amansa el día
ofrece lecciones sobre la esperanza
nunca es remunerado
es un amigo y un hermano
FOTINI GEORGANTAKI PSYCHOGIOU es una poeta nacida en Yerápetra, Creta donde terminó la escuela secundaria. Tiempo después, se instaló en Atenas y abrió su propio negocio. Es autora de doce libros de poesía. El duodécimo incluye cuentos. Ha ganado numerosos premios en concursos nacionales e internacionales. Sus poemas han sido traducidos al inglés, francés, árabe, indio, ucraniano, serbio y, ahora, al español. Ha participado en antologías de poesía en Grecia y en el extranjero. Es miembro de la Sociedad de Escritores Griegos, de la Unión Panhelénica de Escritores y del Grupo Literario Xasteron.
Versión al español de María Del Castillo Sucerquia
readcarpetrevue.wordpress.com 
Deja una respuesta